yeniden büyütüyorum kız çocukluğumu.

1.Hayaller ve gerçekler arasındaki boşluklara dikkat ediniz. “kendime bazen sen diyorum sen üzerine alınma” Ahmet Edip Başaran yeni güne uyanan dünkü sen değilsin açık uçlu bir uçurum her heves düşmeye istediğinden başlayabilirsin duyduğunda o sesi kemiğin taşa çarpınca çıkardığı nasılsa öğreneceksin kadere bir isyan biçimi olduğunu söz vermenin verilen sözlerin dünyaya tutunamadığını sonra siper ettiğin bedenin artık saklamaya yetmediğinde yırtık bir perdenin ardında gördüğün gerçeği havada asılı bir tokadın tereddüdünü düşünürsün insansın ve en çok kendi tokadınla kızardı yanakların -dedim kendime hayat sokağı’ndaki cenaze soğukkanlılığıyla her uçurum kenarında ellerimi söktüm sırtımdan. 2. Lütfen açılmayan kapıların önünde beklemeyiniz ve gidenlere öncelik tanıyınız. gidenler oldu -üzgün veya değil- el değdikçe azan bir hakikat gibi derinleşti alnımdaki yazgı şahit yazarlar diye yüzüme bakmadım bir adını da evsizlik koyduğum dü